Jeanette kijkt terug op 2019 en vooruit naar 2020

Jeanette Slagt besloot om op 53-jarige leeftijd opnieuw te beginnen als digitale nomade. Hierdoor heeft ze een compleet nieuwe manier van gepensioneerd leven neergezet.

In 2015 heeft ze vrijwel alles verkocht wat ze bezat. Ze was werkeloos, had een start gemaakt met een eigen bedrijf, maar helaas lukte het concept niet in Nederland. Ze besloot om ‘tering naar de nering’ te zetten: oftewel haar uitgaven af te stemmen op haar inkomsten. En waar kon ze dat beter doen dan in een land waar het levensonderhoud goedkoop is?

Dus boekte ze een ticket naar de Filipijnen en verhuisde. Momenteel verblijft ze in Mexico en heeft Jeanette al heel wat geschreven  voor 50+. Geniet mee van haar avonturen en haar kijk op het leven na je vijftigste. Vorige week vertelde ze over hoe koud ze het vindt in Mexico.

Ik zal maar met de deur in huis vallen: ik ben zo’n type van het glas halfleeg. Misschien heeft u dat al wel gelezen zo hier en daar het afgelopen jaar. Ik weet dat het glas nog halfvol is, en ik weet ook dat er dus nog drinken in zit. Sterker nog, ik weet dat ik de andere helft al opgedronken heb en dat dat wellicht best lekker was. Maar ik heb een irritant korte termijn geheugen als ik geen zin heb om positief te blijven en mijzelf alweer aan mijn eigen haren door het leven moet sleuren.

Jeanette kijkt terug op 2019 en vooruit naar 2020

De afgelopen weken heb ik mijzelf keer op keer een schop onder mijn kont moeten geven om niet bij de pakken neer te blijven zitten. Heel eerlijk gezegd komt momenteel Mexico mij de neus uit! Zo dat staat er dan maar. Ontevreden? Ja dat mag u best van mij vinden. Ik vind het prima. Ik zit al een jaar te wachten op al dat bureaucratisch geneuzel hier in dit land en kom geen steek verder.

De mensen die mij om hulp vragen met hun emigratie plannen adviseer ik elke keer: ga niet onvoorbereid op pad, zorg dat je het land kent en op de hoogte bent van de regels. En hier zit ik, blind in een land gestapt, zonder enige voorbereiding.

Intens 2019

Ik kijk terug op een intens 2019. Een jaar geleden om deze tijd was ik aan het voorbereiden om de Filipijnen te verlaten. Ik woonde even in Dumaguete bij mijn zoon en we zouden samen via Europa reizen. Waarheen? Dat wisten we nog niet. We vertrokken via Cebu naar Italië. Dat waren goedkope tickets, omdat de Italiaanse luchthaven een lage vliegtuig-tax heeft. Vandaar zouden we het wel zien. Ik wilde dringend naar Venetië, voordat de stad gezonken was en nu we dan toch in Italië waren? We besloten om een rondje Italië te doen. Cebu ging in een roes voorbij, we hadden al een uitreisvisum en konden dus zo op het vliegtuig, geen bureaucratie meer, alleen de luchthaven belasting betalen en klaar.

Nog even een week grote stad, we aten bij alle restaurants die we geweldig vonden zoals het eindeloze buffet bij Vikings in SM Mall en pannenkoeken bij The Pancake House. We kochten een winterjas, dat was even zoeken, maar we vonden er twee, met uitritsbare binnenjas. En dan het vliegtuig in, we vlogen laat, hadden 1 tussenstop in Shanghai, daar moesten we overstappen op een ander vliegtuig van China Eastern Airlines. Imposant op een foute manier was die overstap. Heel, heel strenge douane die mensen opjoegen alsof we dieren waren. Snel, sneller snelst, terwijl ze wel het onderste uit je tas wilden zien. En dat moet je dan toch weer inpakken. De foto’s die mijn zoon maakte moesten verwijdert worden van zijn telefoon. Gewapende soldaten dwongen dat af. Gelukkig hebben wij Google Photostream en waren de foto’s al in de cloud, daar hielden die stoere mannetjes dan weer geen rekening mee.

Eenvoudige visum regels

Overal waren automaten met gratis lauw water, omdat Chinezen vinden dat dat het meest gezond is. Daarna Rome. Man wat een stad, wat een cultuur, wat  een eten, wat was het er schoon! We hadden een omgekeerde cultuurschok. En wat was het er koud. We landden in de koudste winter van de eeuw ofzo en onze in Cebu gekochte winterjas snapte er niks van. We bevroren zowat. Dikke trui gekocht voor onder de jas. En daar liepen we verbaasd te zijn en pizza’s weg te kauwen en ciabatta’s met broodbeleg waarvan we het bestaan bijna vergeten waren. Ik genoot van de croissants met espresso, staande aan de bar van kleine koffietentjes in alle vroegte in de ochtend. Rome, Venetië, Pisa, Florence, Milaan. Ergens op die reis ontdekten we de eenvoudige visum regels van Mexico. Ha, wisten wij veel. We voldeden aan de voorwaarden en de Mexicaanse Ambassade in Den Haag was binnen handbereik. We boekten een treinreis naar Nederland dwars door de Alpen en een huisje in Centerparcs Zandvoort. En dat is ongeveer waar ik u leerde kennen. En u begon mee te lezen.

Op de rem

We sloegen een deel van Europa over, we hadden nog plannen voor Spanje, even een flirt met Frankrijk wellicht, maar besloten direct door te gaan naar Mexico, een directe vlucht van Amsterdam naar Cancun. Dat was de goedkoopste optie. En de meest langdradige blijkt nu wel. We dachten slim te zijn met een directe vlucht en niet via Amerika te reizen, want dan moesten we weer een Esta aanvragen en alle rompslomp van dien. Na de afhandeling van de visum aanvraag die een paar weken zou duren, zouden we door naar de andere kant van Mexico, Puerto Vallarta. We hadden nooit kunnen voorzien dat eenmaal in Mexico iemand zo keihard op de rem van ons leven zou trappen dat we nu nog met ons voorhoofd tegen de voorruit van de toekomst aangeplakt zitten.

2019, wat een bewogen jaar, ik vloog in een paar maanden 2/3 de wereld rond, en ging van armoede naar luxe en welvaart naar bureaucratie en een land waar vrouwen niet zo heel veel te vertellen hebben ook al beweren ze van wel en mannen zelfs flirten met een lantaarnpaal als het maar een jurkje aanheeft. En hier probeer ik mijn draai te vinden, te leren minder ongeduldig te zijn en “to go with the flow”……..er zijn genoeg dagen dat ik denk: Stik maar met je ‘flow” ik wil vooruit. Maar wat niet is kan niet.

Blijven dromen

Dus ik zit hier in mijn mini studio, midden in de stad dit allemaal aan u te schrijven. En herinner ik me het uitzicht vanaf mijn laatste huis in de Filipijnen. U slikt de laatste oliebollen door en herstelt van alle ophef over veel te vroeg afgestoken vuurwerk en vandalisme, niet getolereerde vreugdevuren en andere ongein die Oud & Nieuw met zich meebracht in Nederland.

En ik? ik kijk naar de toekomst en zie niet zoveel anders dan mijn verlangen verder te kunnen met mijn leven. Over een paar weken wordt ik 59, ik bedoel maar, ik word oud. Wanneer ben je te oud om op een motor te klimmen en over snelwegen en onverharde wegen te scheuren? Toch neem ik me voor om 2020 af te sluiten op een motor met mijn tas met bezittingen achterop. Een mens moet blijven dromen! Niet dan? Ik wens u een geweldig 2020. Een jaar waarin al uw dromen uitkomen zodat u opgezadeld zit met de uitdaging nieuwe dromen te maken. En ik wens u veel gezondheid en geluk, liefde, en…. nu ja, al dat gedoe wat we elkaar toewensen bij zo’n jaarwisseling.

Deel dit artikel

Full 2
Culinaire routes
De leukste restaurants, de meest verfijnde smaken, de eerlijkste gerechten.
Full 2
Full 2
Fiets, wandel- en vaarroutes
Kom lekker in beweging en loop of fiets een mooie route!
Full 2
Full 2
Er op uit
Nederland is veelzijdiger dan je denkt. Laat het dagelijkse leven even achter je en geniet!
Full 2
Full 2
Schrijf mee
Vertel jij graag mooie verhalen? Schrijf dan mee met de redactie van 50+
Full 2
previous arrow
next arrow
Scroll naar boven
Scroll naar top