Reis mee met Martin en Miriam
Martin en Miriam Lammertink zijn sinds 1989 een setje. Ze wonen samen met dwergteckel Joep en beiden zijn zelfstandig ondernemer. Gezelligheid met vrienden, lekker koken en lachen, daar houden ze van, maar vooral ook van samen reizen. Jaren hadden ze een caravan en daarna kwamen de verre vliegreizen. Tot die eerste camperreis in Amerika. Dat was zo’n geweldige ervaring dat ze gingen dromen van een eigen camper. Die kwam er in 2014, de Lambortinki. De naam is een knipoog naar hun achternaam en het luxe automerk Lamborghini. De eerste korte reizen met hun camper gingen prima en het smaakte naar meer. Scooter achterop en sinds dit jaar gaat Joep ook mee. Inmiddels toeren ze alweer drie jaar regelmatig rond met hun rijdende huis en vanaf nu gaan we Martin en Miriam volgen. We pakken hun reisverhalen op vanaf het begin in 2014 in een wekelijkse blog. Hun reizen zullen ons leiden naar mooie plekken binnen Nederland, maar ook naar Italië, Schotland en San Marino.
Aviemore – Durness
21 juni 2015
Vanmorgen stonden wij weer tintelfris naast ons bed, na een zeer goede nachtrust. Ondanks het feit dat het zesjarige buurjongetje tot ongeveer elf uur buiten aan het voetballen was en het hele stadion van Manchester United nadeed, konden we toch in slaap komen. Lekker in ons eigen bedje en klaar voor een heerlijke nacht, na de boothut van gisteren.
Gisteravond begon het te regenen, druppels op ons dak … wij vinden dat het ultieme genot. Maar dan moet het de volgende ochtend wel klaar zijn. Dat was dus duidelijk niet het geval en het zou de godganse dag blijven regenen. Jammer, maar niets aan te doen. De zon schijnt altijd in ons hart, dus we gingen ons klaarmaken voor vertrek. Vast onderdeel na het ontbijt is het legen van het chemisch toilet en het aanvullen van de watertank. Dan elektra loskoppelen, de steunpoten indraaien en weer op pad. Nu is Schotland een prachtig land als het droog en zonnig is, maar het was de hele rit mistig en regenachtig. Maar zelfs in de regen is Schotland mooi. Door de laaghangende bewolking en de mistige vergezichten heeft het land in het noorden een wat mystieke uitstraling. Je krijgt een beetje het gevoel van de Middeleeuwen. We reden langs glooiende landschappen, met kronkelende riviertjes, rotspartijen langs de zijkanten, mannen aan het vliegvissen en wildkampeerders in tentjes direct langs de rivier. Door de vele regen zien de bergen en dalen van dit gedeelte er zo vreselijk groen uit, dat je denkt dat het een modeltrein-omgeving is. Nadat we Aviemore hadden verlaten, reden we via de A9 naar Inverness om daar de brug over te rijden om vervolgens onze weg te vervolgen naar Alness, Tain, Dornoch en Golspie.
In Dornoch hebben we even bijgetankt omdat we nu echt het verlaten noorden in gingen rijden. Je weet nooit wanneer je weer wat tegenkomt. Na Golspie de A9 tot Helmsdale gevolgd om vervolgens te gaan beginnen aan een heel lang stuk smalle weg. Miriam en ik hadden een discussie over welke weg we zouden volgen: een hele mooie ‘scenic route’ die we vorig jaar al gereden hadden of een zelfde soort weg, maar dan minder ‘scenic’, die we nog nooit gereden hebben. We kozen voor de onbekende weg, volgens de wegenkaart minder mooi, maar we zouden het wel zien. Deze weg liep van Helmsdale naar Melvich aan de noordelijke kust van Schotland. Een single track road, dat wil zeggen een boerenweggetje, maar dan wel om de 250 meter een passeerhaven, mocht je andere auto’s tegen komen. Met onze camper was het goed te doen en je kon, in tegenstelling tot Zuid West Engeland, ver van je af kijken. Zodoende werden we niet verrast door plotseling opdoemende auto’s. In alle eerlijkheid, over een afstand van ruim 55 kilometer zijn we letterlijk negen auto’s tegengekomen. Is dat een rustige omgeving of een rustige omgeving?
Al rijdende kwamen we erachter dat deze route ook gewoon fantastisch was. Het was inderdaad minder dramatisch dan de andere route, maar deze weg was lieflijker, glooiender en groener. Kleine buurtschappen, boerderijen in groene dalen, altijd water van een rivier of een Loch (meer). We hebben echt genoten van deze rit, ondanks het slechte weer. Tussen de middag hebben we onze camper ergens langs de route geparkeerd, met een prachtig uitzicht. Mir ging op basis van sentimenten uit onze camperreis door de USA bacon maken met een gebakken eitje op brood. De Engelsen snijden de plakken bacon alleen zo dik, dat het niet meer lekker is om te eten. Geen succes dus. We hebben wel gezellig samen genoten van het uitzicht en lekker nog even buiten gelopen om foto’s te maken. De temperatuur was prima en de regen was even opgehouden.
Nadat we in Melvich waren aangekomen, moesten we nog zo’n 60 kilometer langs de noordelijke kust. Eerst nog een stukje zonder uitzicht op de oceaan, maar daarna slingerden we langs de smalle weggetjes door kleine dorpjes. Wat een heerlijk land is dit. Al die typische ouderwetse boerderijtjes met middeleeuwse stenen en muurtjes erom heen. We genoten enorm. Na verloop van tijd reden we achter een tweetal Duitse campers. Kilometers lang konden we er niet langs en ze reden werkelijk zo irritant langzaam. Het schoot niet op. Ook al stopten we tussentijds om foto’s te maken of even te filmen, binnen no time zaten we er weer achter. Om gek van te worden. Uiteindelijk, aan het einde van de middag, kwamen we aan op de door ons gewenste camping in Durness met uitzicht op rotsen en de oceaan. Vorig jaar zeiden we al “Hier willen we staan als we met de camper gaan”. Dus ingecheckt en klaar voor een tweedaags verblijf. Uitzicht op de oceaan is ons niet gegeven, want het is erg druk op de camping. We ontmoetten in de pub, waar we een biertje haalden, een groep vrijgezellen die met z’n dertigen op onze camping staan met hun campers. Zij staan ocean-view en wij de rij erachter. Wel een erg leuk gezelschap. Een zeer gemêleerde groep met vrijgezellen; weduwnaars en weduwen, gescheiden mannen en vrouwen en gewoon geheelonthouders zal ik maar zeggen. Heerlijk geouwehoerd over Nederland en Engeland en Europa en zo. Zij blijven vier dagen, wij twee dagen, dus morgen zien we hen weer in ons clubhuis. We kunnen rollend naar onze camper. Miriam staat nu lekker een vegetarische maaltijd te koken (fritata met salade) en ik werk aan dit blog. Vanavond lekker lezen of misschien wel een filmpje kijken, maar ik ken het. We zullen na het eten wel volledig inkakken en om tien uur in bed rollen. Welterusten allemaal!
