Reis mee met Martin en Miriam
Martin en Miriam Lammertink zijn sinds 1989 een setje. Ze wonen samen met dwergteckel Joep en beiden zijn zelfstandig ondernemer. Gezelligheid met vrienden, lekker koken en lachen, daar houden ze van, maar vooral ook van samen reizen. Jaren hadden ze een caravan en daarna kwamen de verre vliegreizen. Tot die eerste camperreis in Amerika. Dat was zo’n geweldige ervaring dat ze gingen dromen van een eigen camper. Die kwam er in 2014, de Lambortinki. De naam is een knipoog naar hun achternaam en het luxe automerk Lamborghini. De eerste korte reizen met hun camper gingen prima en het smaakte naar meer. Scooter achterop en sinds dit jaar gaat Joep ook mee. Inmiddels toeren ze alweer drie jaar regelmatig rond met hun rijdende huis en vanaf nu gaan we Martin en Miriam volgen. We pakken hun reisverhalen op vanaf het begin in 2014 in een wekelijkse blog. Hun reizen zullen ons leiden naar mooie plekken binnen Nederland, maar ook naar Italië, Schotland en San Marino. Vandaag deel 9 van Camperjoy.
Country & (south) western, Winterbourne Stoke naar Lynton
Zaterdag 25 april 2015
Wat een feest. ’s Ochtends wakker worden en lekker buiten ontbijten. In Engeland! De weersverwachting ziet er niet al te best uit, maar de dag is in ieder geval goed begonnen. Heerlijke verse jus d’ orange en broodjes in de zon met een speelse hond erbij die nogal indringend aandacht vraagt. Hij wil dat we steeds zijn bal gooien, schoppen of wat dan ook, zijn boodschap is: “Doe er iets mee!” Was een leuk begin van de dag, die uiteindelijk niet zo leuk is geworden, maar daarover zo meteen meer.
Nadat we heerlijk rustig aan hadden gedaan, moesten we na het ontbijt even alle routines uitvoeren met de camper om weer verder te kunnen gaan. Miriam doet alles binnen om ervoor te zorgen dat er niets los ligt in de camper en dat niets rammelt. We worden allebei gek van rammeltjes.
Smartlappen
Onze geplande route ging vanaf Winterbourne Stoke naar Lynton, een klein plaatsje aan de kust van Somerset, in het zuidwesten van Engeland. We hadden vooraf onze route bepaald en op basis van de ervaringen van gisteren, zouden alle wegen goed toegankelijk moeten zijn voor onze toch wel wat lompe camper in dit pittoreske Cornwall, Devon en Somerset. Het begin ging helemaal lekker. Het was niet zo heel druk op de wegen en het was een mooie omgeving om doorheen te toeren.
Nu hebben Miriam en ik de afwijking dat wij bij het camperen Country & Western muziek helemaal geweldig vinden. Tijdens onze vakanties in de VS zijn we helemaal in de ban geraakt van deze Engelstalige smartlappen. Met teksten als: “Ik heb je lief, je bent mijn hartendief” en “Je bent de enige vrouw waar ik van hou en ik blijf je altijd trouw” zou je menig Hollandse zanger met pek en veren of rotte eieren van het podium afgooien, maar de Country & Western sound in combinatie met de Engelse taal klinkt toch super sfeervol voor rondreizende toeristen zoals wij. We hebben mooie herinneringen aan deze muziek en vooral Tim McGraw kwam luid galmend uit onze speakers.
Zoals gezegd hadden we goed het tempo erin zitten totdat ineens: BOEM! Allebei schrokken we ons helemaal de rambam en zagen we een vette plek met veren op onze voorruit. Bleek er een moedereend tegen de voorruit te zijn gevlogen. Gelukkig was het er maar een(d)tje. Deze dame zal het niet hebben overleefd. Onderweg zagen we heel veel aangereden fazanten, konijnen, vossen (en vandaag dus ook een eend) langs de kant van de weg liggen. Door de bosrijke en rustige omgeving is het een gebied voor jagers, er is veel wild.
Aangespannen bilspieren
Nadat we bijgekomen waren van de schrik bleek dat de wegen steeds smaller en smaller werden en dat is op zich nog niet zo erg, maar door de enorme hoeveelheid bochten en alle muurtjes en heggen die direct naast de weg in de bochten staan, moet je erg alert zijn of er opeens auto’s de hoek om komen. Dit is een paar keer gebeurd vandaag en dan blijkt onze camper toch even iets groter te zijn dan wenselijk voor de omgeving. Ook in de kleine dorpjes zijn de wegen erg smal en staan er soms auto’s geparkeerd, waardoor je er maar net doorheen kunt. Ik merk dat Miriam niet op haar gemak is, want zij zit aan de kant waar de auto’s elkaar raken. Het valt erg tegen hoe inspannend het rijden is. Ik voel mij zeker met de camper en ik ben goed in staat om op spiegels te kunnen rijden en ruimte in te schatten, maar ik zit af en toe toch met aangespannen bilspieren waartussen je een walnoot kunt kraken, op de stoel.
Rond lunchtijd kwamen we aan in Dunster. Een erg mooi charmant dorpje met huisjes met rieten kappen, smalle straatjes, kleine winkeltjes en een paar pubs. Daar maar even gegeten in Forrester Arms, maar daar werden we niet vrolijk van. Een sjoelsteen die als cheeseburger door het leven moest gaan en ik had een proefpakket van Uncle Ben’s kippenprut Masala. Astronautenvoer moet lekkerder zijn. Jammer, maar helaas.
‘Met veel stress in mijn lijf en Miriam met een bleek gezicht toekijkend, gingen we beetje bij beetje tussen de muren door’
Maar dan nu de climax. In Minehead reden we een weg in die wederom smaller en smaller werd en steil naar boven liep. We wilden nog terug, maar dit kon nergens en inmiddels reden er ook auto’s achter mij, zodat dat geen optie meer was. Op hoop van zegen dus. Wel, ik kon niet meer verder, de camper zat vast tussen twee muren en omhoog en naar beneden kon niet meer. Meteen kwam er hulp van een lokale bewoner. De spiegels raakten aan beide zijden de muren van de huizen, inklappen maar die dingen. Ik had aan beide kanten geen centimeter ruimte, dus de bewoner ging voor de camper staan om mij te begeleiden. Ik kon immers niet meer in mijn spiegels kijken. Met veel stress in mijn lijf en Miriam met een bleek gezicht toekijkend, gingen we beetje bij beetje tussen de muren door. Wel krassen van de heggen op onze camper, maar die poetsen we wel weg. Na veel sturen, remmen, gas erbij, links, rechts, communiceren, lukte het ons om erdoor te komen. Fijn!
Maar nu zaten we midden in het dorpje met alleen maar hele smalle straatjes. Nog meer stress. Maken dat we wegkomen uit dit pokkedorp. Uiteindelijk lukte het. Nadat we Minehead hadden verlaten maakten wij ons op voor de laatste etappe naar Lynton. Het was verschrikkelijk zo smal en steil de wegen waren. En toch, op een verlaten single track road nog een tolweg ook. Via een zeer geavanceerde betaalterminal en futuristisch hokje voor de tolinning betaalden wij onze tol en gingen weer de steile berg op. We kwamen in de stromende regen aan op een camping, met pub.
Pub
Onze Lambortinki heeft toch echt veel minder te bieden dan de PK-monsters zoals de Lamborghini waarvan de naam is afgeleid. Tjonge. Hele hellingen in zijn eerste versnelling moeten nemen. Schoot niet op. We hebben besloten om ons te gaan bezatten na een dag als dit. Soms reageren we het dan af op elkaar, terwijl we het helemaal niets vinden om elkaar af te zeiken. Daarom nu maar even gezellig een hapje en veel drankjes. De pub naast onze camping Beggars Roost was super gezellig en weer leuke mensen ontmoet. Mijn Schotlandvest heeft weinig vrienden gemaakt hier in Engeland trouwens…. Morgen nieuwe ronde en nieuwe kansen op een minder stressvolle en harmonieuzere dag met elkaar.
