Rinnie’s blog – een kijkje in haar dagboeken

Rinnie Nauta (80) schildert graag en is momenteel bezig met het schrijven van haar allereerste boek. Voor 50+ schrijft ze regelmatig blogs. Vorige keer kon je lezen hoe ze in de wachtkamer moest denken aan vroeger. 

BLOG – Vandaag heb ik ze even geteld. Mijn dagboeken. Ik was erg benieuwd naar de hoeveelheid volgeschreven exemplaren in mijn kast. Toen ik ze opstapelde en de kleurrijke hoeveelheid zag, dacht ik aan de vele woorden die daarin staan, aan de vele gedachten die er in opgeslagen zijn en hoe mijn leven de afgelopen jaren in die boeken weerspiegeld is. Het begon op een avond in december, nu dertig jaar geleden. Van mijn dochter kreeg ik op Sinterklaas avond een rood dagboek en ik vind het nog steeds bijzonder wat ik daar op die allereerste lege bladzijde voorzichtig neerzette. Het begint als volgt:

“Blikopener. Het boek is nog leeg en het lijkt op het leven van een pasgeboren kind. Alles moet nog ingevuld worden, moet nog plaats vinden, is nog toekomst. Ik aarzel daarom de eerste woorden  te schrijven op dit papier. Als het boek vol is, zal er een deel van mijn ervaringen in staan, een verhaal, dat anderen een blik gunt in mijn leven en mijn gedachten”.

Naderende dood

Er liggen nu een paar stapels dagboeken op de grond en vormen daar een kleurrijk geheel. Voor elk nieuw exemplaar koos ik weer een andere kleur, maar de vorm bleef grotendeels gelijk. Op mijn schrijftafel is geen ruimte meer voor die boeken, omdat de computer plaats in neemt, met daarnaast een printer en er  liggen bovendien enkele mappen met artikelen, foto’s en ander bewaarmateriaal. De reden waarom ik die boeken eens wilde bekijken is een bijzondere, want nu ik onlangs tachtig jaar ben geworden, denk ik steeds vaker na over een naderende dood. Dat idee kan ik wel wegduwen, maar eenmaal zal ik er niet meer zijn, al voelt dat nu nog heel ver weg. Ik vroeg me af, wat er dan met mijn dagboeken gaat gebeuren. Aan wie gaan ze toebehoren, wie mag ze lezen? De komende tijd zal ik daarover nadenken.

Vandaag lees ik alleen maar in die vele boeken en het is alsof ik, wat daar in staat, weer opnieuw beleef.  Ik verdiep me in mijn eigen gedachten en woorden van toen ik ongeveer vijftig was.  Ik probeer te begrijpen welke veranderingen zich in mij hebben voorgedaan. Heb ik iets opgestoken uit hetgeen ik meemaakte?  Ben ik uiteindelijk toch die wijze oma geworden die ik dertig jaar geleden zo graag zou willen zijn? Ik ben wel grootmoeder van zes kleinkinderen, maar wijs? Ik weet het niet.

Plaatjes

Wat me ook bezighoudt is vooral de manier waarop ik die boeken de laatste tijd voorzie van illustraties.  Ze voegen soms iets toe, omdat ik de plaatjes zelf mooi vind, maar het zijn soms ook teksten uit tijdschriften, zinnen die anderen schreven en die passen bij mijn verhaal, zodat het levendiger wordt. In dat opzicht is er dus letterlijk iets veranderd, maar dat is de buitenkant, ik blijf kennelijk een zoeker. Nieuwsgierig als ik ben wil ik me steeds meer verdiepen in het hoe en waarom van mijn leven en dat al schrijvende vastleggen voor later. Op een metalen bord boven mijn bureau hangen foto’s van mijn dierbaren en daarnaast vullen allerlei teksten de overgebleven ruimte op dat klembord.

Het zijn net als in de dagboeken allerlei uitspraken  die  me inspireren. Onlangs heb ik daar een groot vel aan toegevoegd met de woorden:” Ik zoek mezelf. Wie ben ik?” Vreemd, dat ik nu op deze leeftijd nog altijd niet helemaal weet wie ik ben. Anderen zeggen soms : “Weet je dat nu nog niet?” Maar kennelijk is dat voor mij het moeilijkste dat er is. Zelfkennis. Er hangt ook een tekst met de woorden:” Degene die naar buiten kijkt droomt, degene die naar binnen kijkt ontwaakt.” Ik weet dat ik alleen diep van binnen mezelf kan ontdekken en ervaren wie ik ben. Op sommige momenten is dat me steeds meer duidelijk, op andere begrijp ik niets van mezelf.

Wie ben ik?

Vandaag kwam ik een gedicht tegen op internet van Ditrich Bonhoeffer, dat heel mooi verwoordt wat ik bedoel,  het heet: “Wie ben ik?”Hij schreef dat gedicht vlak voor zijn dood in Duitse  gevangenschap. Hij vraagt zich daarin ook af, wie hij nu werkelijk is, de positieve mens zoals anderen hem zien of wellicht ook de mens die hij zelf alleen kent, met alle twijfels, machteloosheid, dorstend en opgejaagd, moe en leeg. Hij voelt zich een speelbal van zijn  “eenzaam vragen”, maar hij besluit met de woorden: Wie ik ook ben, Gij kent mij, ik ben van U mijn God.

Deze woorden maken diepe indruk op mij. Misschien is het wel zo, dat niemand alle antwoorden weet en zijn we wel allemaal op zoek naar onszelf, ons hele leven lang en brengt de weg naar binnen, de weg naar je diepste zelf jou wel tot het inzicht, dat je een heel klein deeltje bent van de grote Liefde, een deeltje van God, of de Bron van Zijn. Hoe je het ook maar wilt noemen. Dus een klein stukje licht. Ik hoop dat dat voor anderen merkbaar is in deze kersttijd en hopelijk ook daarna.

 

Deel dit artikel

Full 2
Culinaire routes
De leukste restaurants, de meest verfijnde smaken, de eerlijkste gerechten.
Full 2
Full 2
Fiets, wandel- en vaarroutes
Kom lekker in beweging en loop of fiets een mooie route!
Full 2
Full 2
Er op uit
Nederland is veelzijdiger dan je denkt. Laat het dagelijkse leven even achter je en geniet!
Full 2
Full 2
Schrijf mee
Vertel jij graag mooie verhalen? Schrijf dan mee met de redactie van 50+
Full 2
previous arrow
next arrow
Scroll naar boven
Scroll naar top